سر خاک کف پای تو یا حضرت سجاد            جان، مست تولّای تو یا حضرت سجاد

دل غـرق تجلّای تو یا حضرت سجاد            دست من و اعطای تو یا حضرت سجاد

پـرواز دهد ذکر تو تا عـرش دعـا را

جـنت، شنـود از نفـست بـوی خـدا را

تو وجه خـدا، دست خدا، چشم خدایی            تو روح دعـا، بـال دعـا، قـلب دعـایی

تو کعبه و تو زمزم و تو سعی و صفایی            تو مشعر و خـیف و عـرفاتی و منایی

تا دور تو ای کعـبه مقـصود نگـردنـد

حـجـاج، طــواف حــرم الله نـکــردنـد

ای آب بقـا، قـطره‌ای از آب وضویت            وی خضر نبی، نخله سبزی، لب جویت

گـلبـوسۀ جان دو جهان بر گـل رویت            اربـاب دعـا چـشم گـشودنـد به سویت

خورشید دو گـیتی مه هر انجـمنی تو

آئـیـنـه زهـرا و حـسیـن و حـسنـی تو

مهر تو همه خـیل رسل راست وظیفه            گـفـتـار تو در لـوح الهی است لطیـفه

بـر لـعـل لـبت، بـوسـۀ آیـات شـریـفـه            مصحف، بود از فاطمه و از تو، صحیفه

اول عـلـی از سـلـسلـۀ خـیـر الانـامـی

چـارم ولـی حـق پـدر هـشـت امـامـی

تـو نـور فــروزنـدۀ مـصـبـاح هـدایـی            ســر سـلـسـلـۀ نـســل امــام شـهـدایـی

و الله تـو، پـیـغــامـبـرِ خــون خـدایـی            همسنگـر سرهای ز تن گـشته جـدایی

هر چند که بر گردن خود، سلسله داری

جا در دل بـشکـستۀ هر سلـسله داری

پـرواز کـند طـایـر وحـی از چـمن تو            شمـشیر خـدا خـطـبۀ دشمـن شکـن تو

افـسوس که شد سنگ جواب سخن تو            زنجـیـر کـند گـریـه بـه زخـم بـدن تـو

بس گل، که به سر ریخت ز سنگ لب بامت

افـسوس که بُـردنـد به ویـرانـۀ شامت

غـیر تو که ای یوسف زهـرای شهیده            گـردیـده پـیــام آور سـرهـای بــریــده

جـای صلوات از هـمـه دشنـام شنـیـده            خـون دلش از حـلـقۀ زنجـیر چکـیده؟

گیرم که عـدو برد سوی شام خـرابت

ای کـاش نـمی‌بـرد سوی بـزم شرابت

ای طایر رحمت، ز چه رو بال و پرت سوخت            هر لحظه دل از شعلۀ داغ دگرت سوخت

افسوس که در ماه محرّم، جگرت سوخت            از زهر جفا یکسره پا تا به سرت سوخت

یک کرب و بلا سوز دلت بود به سینه

تا کرب و بلا شد ز غمت شهر مدینه

عمری به دل سوخته‌ات، سوز نهان بود            خون جگرت، دم به دم از دیده، روان بود

چشمت به عزای شهدا، اشک فشان بود            از کعب نی‌اَت، بر بدن خسته نشان بود

در غسل تو یاران ز جگـر آه کـشیدند

بـر پـیکـر پـاکت اثـر سـلـسـله دیـدنـد

هر شب دل زارم شده، زوّار بـقـیعـت            ای کاش نهم چهـره به دیـوار بقـیعـت

چون شمع بسوزم به شب تـار بقـیعت            خـون گـریه کنم، لحـظۀ دیدار بقـیعت

گیرم به دل شب ز دل خـاک سراغت

گریم به تو و تربت بی‌شمع و چراغت

من «مـیـثـم» دلـسوخـتـۀ زار شـمایـم            خـاک قــدم مـیــثــم تــمّــار شــمــایــم

شـرمنـده که با هـیچ، خـریـدار شمایم            هر چـنـد بـدم، عـبـد گـنهـکـار شـمایم

نامـم ز ره لطف به خـاطـر بـسپـاریـد

در مصحف صدّیـقـۀ کـبری بـنگـارید